Τα αποτελέσματα της Άγνοιας του Θανάτου
Όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι μια μέρα θα πεθάνουμε. Στην πραγματικότητα, μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι τα μόνα πλάσματα που μπορούν να προβλέψουν τον δικό τους θάνατο. Αν και έχουμε αυτή την ικανότητα, οι περισσότεροι από εμάς την καταπνίγουμε όσο μπορούμε. Αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε τη δική μας θνησιμότητα και όταν έρχεται το θέμα, τείνουμε να σκεφτόμαστε: «Φυσικά και θα πεθάνω, αλλά όχι σήμερα, ή τουλάχιστον όχι στο εγγύς μέλλον». Ο θάνατος απομακρύνεται στο νεφελώδες μακρινό μέλλον, αρκετά μακριά ώστε να μην φαίνεται απειλητικός και να μην επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε. Με αυτόν τον τρόπο αγνοούμε μια κρίσιμη πτυχή της ζωής - το γεγονός ότι η ζωή τελειώνει. Κάνοντας αυτό δημιουργούμε μια ψευδαίσθηση αθανασίας.
Ένα αποτέλεσμα της προσκόλλησης στην ψευδαίσθηση της αθανασίας είναι ότι μπλέκουμε στην αλυσίδα των ασήμαντων ανησυχιών που γεμίζουν την καθημερινή ζωή. Ασχολούμαστε ολόψυχα με τις εγωικές ανησυχίες, με αποτέλεσμα να χτυπιόμαστε συνεχώς από ψυχικές ταλαιπωρίες και την ανθυγιεινή συμπεριφορά που απορρέει από αυτές.
Κάνοντας μια τέτοια ζωή, μπορεί να νιώθουμε κάποια δυσαρέσκεια —ειδικά όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά— και αυτό μπορεί να δημιουργήσει την επιθυμία να ασχοληθούμε με την πνευματική εργασία. Αλλά οι προσπάθειές μας είναι βέβαιο ότι θα είναι αδύναμες και διακοπτόμενες, και συχνά απλώς μια άλλη έκφραση της εγκόσμιας ανησυχίας για προσωρινή ανακούφιση από τη δυσαρέσκεια. Απλώς θα αναζητήσουμε μια άλλη γρήγορη λύση, είτε μέσω διαλογισμού, συμμετοχής σε κάποια θρησκευτική ή λατρευτική δραστηριότητα.
Η ψευδαίσθηση της αθανασίας συνοδεύεται πάντα από την ιδέα της πραγματικότητας σαν να ήταν αμετάβλητη. Νιώθουμε ότι έχουμε ατομικές προσωπικές ταυτότητες που είναι σχετικά σταθερές ακόμα και όταν ο νους και το σώμα μας είναι σε κατάσταση ρευστότητας. Συνειδητοποιούμε ότι τα συναισθήματά μας αλλάζουν, οι σκέψεις μας αλλάζουν, οι απόψεις μας κυμαίνονται και το σώμα μας νιώθει διαφορετικό από ώρα σε ώρα, αλλά πιστεύουμε ότι το «εγώ» που βιώνει αυτά τα μεταβαλόμενα γεγονότα παραμένει ουσιαστικά το ίδιο.
Εμμένοντας σε αυτήν την παραπλανημένη πίστη σε ένα αμετάβλητο εγώ, αγνοούμε το γεγονός ότι η φύση του καθενός είναι παροδική, όπως επίσης και οι προσωπικές μας σχέσεις και περιστάσεις. Όλα αυτά υπόκεινται σε αλλαγές. Οι ανεπαίσθητες αλλαγές στο περιβάλλον μας μπορεί επίσης να περάσουν απαρατήρητες. Λειτουργώντας με μια τόσο βαθιά εμποτισμένη φαντασία αμετάβλητου, είμαστε ευάλωτοι σε οποιεσδήποτε έντονες αλλαγές που μπορεί να απαιτήσουν την προσοχή μας: θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, απώλεια εισοδήματος, ανακάλυψη ότι είμαστε σοβαρά άρρωστοι κ.λπ. Τέτοιες αλλαγές είναι βέβαιο ότι θα μας ρίξουν σε συναισθηματική αναταραχή, καθώς η προσεκτικά καλλιεργημένη ψευδαίσθηση ασφάλειας, που βασίζεται στη φανταστική σταθερότητα, απειλείται ξαφνικά.
Με αυτή τη φαντασίωση ασφάλειας προσπαθούμε να κρατήσουμε τον θάνατο μας σε απόσταση ασφαλείας, σκεπτόμενοι: «Θα πεθάνω, αλλά όχι τόσο σύντομα ώστε να επηρεάσει τον τρόπο που ζω τώρα». Ενώ διατηρούμε αυτή την πεποίθηση, μπορεί να νιώθουμε την παρόρμηση να ξεκινήσουμε την εσωτερική εργασία, αλλά συγχρόνως αναβάλλουμε τη σοβαρή εξάσκηση για αόριστο χρόνο στο μέλλον, όταν δεν θα είμαστε τόσο απασχολημένοι.
Όσο αγνοούμε τον αναπόφευκτο θάνατό μας και την απόλυτη αβεβαιότητα για το πότε θα συμβεί, νιώθουμε ελεύθεροι να επιδοθούμε σε άσκοπες συζητήσεις και να ασχολούμαστε με το φαγητό, το ποτό και άλλες αισθησιακές απολαύσεις. Αναδύεται έντονη λαχτάρα για υλικά αποκτήματα και κύρος, και εξοργιζόμαστε όταν συναντάμε εμπόδια. Έτσι, η άγνοια, η υπερηφάνεια, η ζήλια και άλλα δεινά που προκαλεί αυτή η άρνηση κυριαρχούν στο μυαλό μας αμείλικτα. και αυτά υποκινούν μια συμπεριφορά που μας φέρνει περισσότερη δυστυχία, τόσο στο εγγύς όσο και στο μακρινό μέλλον.
