Αυτό που Είμαστε είναι Συνείδηση

Η Συνείδηση υπάρχει πάντα. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην είμαστε συνειδητοί. Ακόμη κι όταν κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε, έχουμε συνείδηση ότι κοιμηθήκαμε και ονειρευτήκαμε. Η Συνείδηση είναι η μόνη σταθερά της ζωής. Είναι ακόμη η σταθερά και μετά απ' αυτή τη ζωή, γιατί η συνείδηση - επίγνωση - συνεχίζει ακόμη κι όταν το σώμα έχει σταματήσει να ζει, και παρότι δεν είναι πια συνδεδεμένη μαζί του. Είμαστε αυτό που έχει συνείδηση της ζωής και όλων όσων πάνε κι έρχονται. Όταν η προσοχή μας εστιάζεται σε αυτό και όχι στα πήγαινε κι έλα της ζωής, νοιώθουμε βαθιά ειρήνη παρ' όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν.

Αυτό που είμαστε είναι ευχαριστημένο με τη ζωή όπως κι αν αυτή εμφανίζεται να είναι. Είναι ακόμη ευχαριστημένο και με την εμπειρία ενός εγώ που διαφωνεί με οτιδήποτε παρουσιάζεται. Συμμετέχει στη ζωή έχοντας συνείδησή της, αλλά σε αντίθεση με το εγώ, δεν προσπαθεί να την ελέγξει ή να την αλλάξει. Η Συνείδηση απλά είναι, και επιτρέπει στο κάθε τι να είναι όπως είναι, για όσο είναι, αφού η ζωή αλλάζει συνεχώς σε κάτι άλλο.

Όταν έχουμε επίγνωση του εαυτού μας ως Συνείδηση, έχουμε μια εντελώς διαφορετική αίσθηση του εαυτού μας απ' ότι όταν έχουμε επίγνωση του εαυτού μας ως το εγώ. Όταν αυτό που είμαστε μοιάζει να είναι το εγώ, έχουμε έναν συγκεκριμένο προσδιορισμό του εαυτού μας: είμαι αυτό και όχι το άλλο, είμαι άνδρας και όχι γυναίκα, είμαι έξυπνος και όχι χαζός, είμαι κοντός και όχι ψηλός. Ταιριάζουμε σε ορισμένες κατηγορίες και όχι σε άλλες γιατί ο νους «μάς» κατηγοριοποιεί. Μάς καθορίζει με συγκεκριμένο τρόπο, παρότι αυτός ο καθορισμός αλλάζει συχνά. Δημιουργώντας αυτές τις διακρίσεις, ο νους μας διαχωρίζει από τους άλλους. Μας κάνει διακριτούς από τους άλλους.

Αυτή είναι η δουλειά του και την κάνει πολύ καλά. Από την άλλη, η Συνείδηση που είμαστε δεν μπορεί να καθοριστεί. Δεν έχει φύλο, ούτε φυσικές διαστάσεις, δεν είναι αυτό ούτε εκείνο. Δεν είναι διακριτή απ' οτιδήποτε γίνεται αντικείμενο της προσοχής. Παρότι μπορεί να τη βιώνουμε ως παρατηρητή της ζωής, γιατί έτσι την αντιλαμβάνεται ο νους, δεν είναι παρατηρητής, παρότι πράγματι παρατηρεί τη ζωή. Όταν πρωτομαθαίνουμε να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τον νου, είναι βοηθητικό να θεωρούμε ότι υπάρχει ένας παρατηρητής που παρατηρεί τον νου, αλλά αυτός ο παρατηρητής δεν είναι η Συνείδηση. Είναι απλά μια ιδέα που αντιπροσωπεύει τη Συνείδηση. Προκειμένου να παρατηρήσουμε τον νου χρειαζόμαστε επίγνωση, αλλά το να μετατρέψουμε τη Συνείδηση σε παρατηρητή σημαίνει να την κάνουμε αντικείμενο, κάτι που δεν είναι αληθινό.

Το να μάθουμε να παρατηρούμε τον ίδιο μας τον νου είναι το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωσή μας από το εγώ και τον προγραμματισμό του. Όμως, η απελευθέρωση απαιτεί περισσότερα από την απλή παρατήρηση. Αν παρατηρούμε τον νου μας και συνεχίζουμε να τον πιστεύουμε, δεν είμαστε περισσότερο ελεύθεροι απ' όταν είμαστε ταυτισμένοι μαζί του. Για να ελευθερωθούμε από τον προγραμματισμό θα πρέπει επίσης να μπορούμε να δούμε την πλάνη του προγραμματισμού. Όμως, ακόμη και τότε υπάρχει ακόμη ένα σημαντικό βήμα.

Είναι πολλοί αυτοί που έχουν επίγνωση του εγωϊκού τους νου και της πλάνης του, αλλά δεν είναι ακόμη ελεύθεροι απ' αυτόν λόγω του ότι συνεχίζουν να του δίνουν την προσοχή τους. Η εμπειρία μοιάζει με το να βλέπουμε μια κακή σειρά στην τηλεόραση, με το να αναγνωρίζουμε ότι είναι κακή, αλλά να συνεχίζουμε να την παρακολουθούμε. Μέχρις ότου στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτό που είναι αληθινό και όχι σε αυτό που είναι ψεύτικο, δεν θα είμαστε ελεύθεροι. Θα συνεχίσουμε να βιώνουμε περισσότερο το εγώ μας και όχι τον αληθινό μας Εαυτό.

Η απελευθέρωση από το εγώ απαιτεί τη στροφή της προσοχής από τις προγραμματισμένες σκέψεις μας στην αλήθεια αυτού που είμαστε. Απαιτεί να γνωρίζουμε τον εαυτό μας ως Συνείδηση και να βλέπουμε και να ανταποκρινόμαστε στην ζωή ως Συνείδηση. Απ' αυτή τη θέση, οι σκέψεις μας είναι ένα μικρό μόνο μέρος αυτού που συμβαίνει κάθε στιγμή, δεν είναι το κυρίως έργο. Η Συνείδηση συμπεριλαμβάνει ολόκληρη τη ζωή, όχι μόνο αυτό που εμφανίζεται στην οθόνη του νου μας. Η αληθινή ελευθερία έρχεται με την απομάκρυνση από τον οθόνη του νου σε μια θέση από την οποία μπορούμε να αντιληφθούμε ολόκληρο το δωμάτιο και αυτά που συμβαίνουν μέσα του.

Με την επίγνωση του τι άλλο συμβαίνει αυτή τη στιγμή μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε αληθινά την κάθε στιγμή και να ανταποκρινόμαστε στη ζωή με φυσικότητα, ανεμπόδιστοι από τον νοητικό σχολιασμό και τις επιθυμίες του εγώ. Είμαστε στο παρόν, αλλά χωρίς το εγώ να το επηρεάζει. Πνευματική ελευθερία σημαίνει ότι η φωνή του εγώ δεν κυριαρχεί πια και δεν χρωματίζει το τοπίο της ζωής. Αποτελεί περισσότερο μια μικρή όψη αυτού του τοπίου - κάτι το οποίο έρχεται και φεύγει μέσα σε αυτό το τοπίο. Γίνεται απρόσωπη - κάτι μέσα στο τοπίο το οποίο δεν έχει περισσότερη προσωπική σχέση απ' το τιτίβισμα του πουλιού ή τη θερμοκρασία του δωματίου. Βιώνεται, αλλά δεν βιώνεται ως «εγώ».

Τότε είναι δυνατό να βιώσουμε τον αληθινό Εαυτό που βιώνει τα πάντα και που είναι πίσω απ' ολόκληρη τη ζωή και πίσω απ' τη συγκεκριμένη ζωή μας. Η απελευθέρωση απ' το εγώ είναι η τελική χαλάρωση μέσα στον αληθινό Εαυτό και η δυνατότητα να είμαστε αυτός μέσα στον κόσμο αντί το εγώ. Τι ανακούφιση!