Open View
Καθαρή Επίγνωση και Πονοσώμα
Κάθε μέρα ζούμε αμέτρητες εναλλαγές της συναισθηματικής μας κατάστασης, τις οποίες συνήθως δεν παρατηρούμε παρά μόνο αν η ένταση των συναισθημάτων μας τείνει να μας πλημμυρίσει. Αυτό σημαίνει ότι βιώνουμε μέσα μας δυνάμεις οι οποίες φαίνεται να είναι πέρα από τον έλεγχό μας, και αυτό κάνει τη σχέση μας με τα έντονα συναισθήματα προβληματική.
Συνήθως τα θεωρούμε απειλητικά, σκεπτόμενοι ότι αν αφεθούμε να νοιώσουμε το θυμό ή τη θλίψη μας, θα μας πλημμυρίσουν και θα χαθούμε μέσα τους. Αρχίζουμε έτσι την πάλη με τα συναισθήματά μας, η οποία μοιάζει σαν να προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι απέναντι σε ένα τεράστιο κύμα που έρχεται προς την ακτή. Αυτή η στάση της αντίστασης εξασφαλίζει με σιγουριά ότι θα μας πλημμυρίσει πλήρως. Συγχρόνως μας εμποδίζει να μάθουμε να εργαζόμαστε με τα συναισθήματα με έναν πιο αποτελεσματικό και επιδέξιο τρόπο - σαν να σερφάρουμε πάνω στο κύμα - ανακαλύπτοντας την πνευματική πρόκληση και ευκαιρία που εμπεριέχουν.
Το ερώτημα λοιπόν που γεννιέται είναι «μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα συναισθήματα μας;» «Μπορούμε να μάθουμε να τα αποδεχόμαστε πλήρως, να τα καλωσορίζουμε και να τα αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο χωρίς φόβο, έτσι ώστε η ενέργεια τους να γίνεται δύναμη αφύπνισης στη ζωή μας;»
Αν καταφέρουμε να μάθουμε να μπαίνουμε πιο βαθιά μέσα στο συναίσθημα αφήνοντας τον εαυτό μας να νοιώσει αυτό που νοιώθει αντί να αντιδρά εναντίον του, να το καταριέται ή να προσπαθεί να το καταπιέσει, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε με περισσότερη εμπιστοσύνη οτιδήποτε η ζωή μάς φέρνει. Και στην πραγματικότητα, όλες οι προκλήσεις είναι επώδυνες και δύσκολες μόνο στο βαθμό που νοιώθουμε άβολα με τα συναισθήματα που ενεργοποιούν μέσα μας.
Το μυστικό σ' αυτή τη διαφορετική στάση απέναντι στα συναισθήματα μας λέγεται συνειδητή επίγνωση, και είναι αυτό που ουσιαστικά καλλιεργούμε τόσο στη διάρκεια του ήσυχου καθίσματος όσο και στην καλλιέργεια της προσοχής κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μαθαίνοντας να σχετιζόμαστε με τα συναισθήματά μας με έναν μη νοητικό, γυμνό τρόπο, το ήσυχο κάθισμα μας προσφέρει άμεση πρόσβαση στη ζωντανή μας πραγματικότητα.
Η διαλογιστική προσέγγιση του συναισθήματος δεν κατευθύνεται πρωτίστως στο περιεχόμενο του, στη σημασία του ή στις ψυχολογικές δομές που το στηρίζουν. Κατευθύνεται κυρίως στη ζωντανή ενέργεια πέρα από κάθε εξήγηση και σημασία. Οι εξηγήσεις και η συμβολοποίηση αυτής της άμεσης εμπειρίας μπορεί να έρθουν μετά. Αυτό που χρειάζεται όταν εμφανίζονται τα κύματα των συναισθημάτων είναι να μπορούμε να κρατάμε τη θέση μας και να ανοιγόμαστε στην ενέργεια τους.
Η διαλογιστική προσέγγιση μάς επιτρέπει να ανακαλύπτουμε μια πιο ελεύθερη, πιο ανοιχτή επίγνωση, η οποία είναι πάντα διαθέσιμη, ακόμη κι όταν εγκλωβιζόμαστε στις συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Μας βοηθάει επίσης να αναγνωρίζουμε τα κενά και τις ασυνέχειες που ενυπάρχουν στα νοητικά σενάρια των δύσκολων συναισθημάτων, και έτσι να μπορούμε να αφυπνιζόμαστε ενώ βρισκόμαστε μέσα τους.
Η όλη διαδικασία είναι βαθιά απελευθερωτική, γιατί στην πραγματικότητα αυτός είναι ο μόνος τρόπος απελευθέρωσης της ενέργειας του συναισθήματος. Αν η ενέργεια αυτή δεν απελευθερωθεί, η ψυχή γεμίζει με ενεργειακούς «κόμπους», το σύνολο των οποίων ονομάζουμε «πονοσώμα». Στην πραγματικότητα, είναι αυτό το πονοσώμα που βιώνουμε στην εμφάνιση των δύσκολων συναισθημάτων, απλά το ερέθισμα μπορεί να είναι κάθε φορά διαφορετικό.
Τι είναι λοιπόν η δυστυχία της ψυχής; Το ενεργοποιημένο ή ενυπάρχον πονοσώμα, που περιμένει το κατάλληλο ερέθισμα για να ενεργοποιηθεί.
Τι είναι η απελευθέρωση ή πνευματικά αφυπνισμένη κατάσταση; Η ολοκληρωτική ή κατά το μεγαλύτερο μέρος διάλυση του πονοσώματος.
Πώς γίνεται η διάλυση αυτή; Με τη συνειδητή επίγνωση και τη στάση που περιγράψαμε πιο πάνω.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι ακόμη και οι πιο βαθιές ενοράσεις που μπορεί να έχουμε κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, δεν έχουν μεγάλη αξία αν με κάποιο τρόπο δεν συμβάλλουν στη διάλυση και μετασχηματισμό της ενέργειας του πονοσώματος. Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί άνθρωποι με μεγάλες πνευματικές πραγματώσεις αποδεικνύονται αρκετά προβληματικοί για τον εαυτό τους και τους άλλους, αφού ολόκληρη η εσωτερική τους εργασία ήταν μια συνεχής προσπάθεια αποφυγής των δύσκολων συναισθημάτων και των αμέτρητων «κόμπων» του πονοσώματος τους. Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτή η εσωτερική διάλυση που χαρακτηρίζεται συνήθως ως ψυχολογική είναι πολύ πιο πνευματική από ότι θέλουν να νομίζουν μερικοί.
Η καθαρή επίγνωση - το πνευματικό στοιχείο μέσα μας - είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μετασχηματίσει απελευθερώνοντας όλες τις ενέργειες της ψυχής, αποκαθιστώντας το «αρχαίον κάλλος», όπως λέγεται σε κάποια παράδοση. Η ολοκληρωμένη εσωτερική εργασία περιλαμβάνει συνεχή ενδυνάμωση της καθαρής επίγνωσης και συνεχή εσωτερική διάλυση και μετασχηματισμό.
