Nondual Tantra View
All that exists, throughout all time and beyond, is one infinite divine Consciousness, free and blissful, which projects within the field of its awareness a vast multiplicity of apparently differentiated subjects and objects: each object an actualization of a timeless potentiality inherent in the Light of Consciousness, and each subject the same plus a contracted locus of self-awareness. This creation, a divine play, is the result of the natural impulse within Consciousness to express the totality of its self-knowledge in action, an impulse arising from love. The unbounded Light of Consciousness contracts into finite embodied loci of awareness out of its own free will. When those finite subjects then identify with the limited and circumscribed cognitions and circumstances that make up this phase of their existence, instead of identifying with the transindividual overarching pulsation of pure Awareness that is their true nature, they experience what they call "suffering." To rectify this, some feel an inner urge to take up the path of spiritual gnosis and yogic practice, the purpose of which is to undermine their misidentification and directly «reveal within the immediacy of awareness the fact that the divine powers of Consciousness, Bliss, Willing, Knowing, and Acting comprise the totality of individual experience as well—thereby triggering a recognition that one's real identity is that of the highest Divinity, the Whole in every part. This experiential gnosis is repeated and reinforced through various means until it becomes the nonconceptual ground of every moment of experience, and one's contracted sense of self and separation from the Whole is finally annihilated in the incandescent radiance of the complete expansion into perfect wholeness. Then one's perception fully encompasses the reality of a universe dancing ecstatically in the animation of its completely perfect divinity.
«Ό,τι υπάρχει, διαρκώς και πέραν του χρόνου, είναι μια άπειρη θεία Συνείδηση, ελεύθερη και μακάρια, η οποία προβάλλει στο πεδίο της επίγνωσής της μια τεράστια πληθώρα φαινομενικά διαφοροποιημένων υποκειμένων και αντικειμένων: κάθε αντικείμενο μια πραγματοποίηση μιας διαχρονικής δυνατότητας εγγενούς Φως της Συνείδησης, και κάθε υποκείμενο το ίδιο συν μια συρρικνωμένη θέση αυτογνωσίας. Αυτή η δημιουργία, ένα θεϊκό παιχνίδι, είναι το αποτέλεσμα της φυσικής παρόρμησης μέσα στη Συνείδηση να εκφράσει το σύνολο της αυτογνωσίας της στην πράξη, μια παρόρμηση που προκύπτει από την αγάπη. Το απεριόριστο Φως της Συνείδησης συστέλλεται σε πεπερασμένους ενσωματωμένους τόπους επίγνωσης από τη δική του ελεύθερη βούληση. Όταν αυτά τα πεπερασμένα υποκείμενα ταυτίζονται με τις περιορισμένες και περιορισμένες γνώσεις και περιστάσεις που συνθέτουν αυτή τη φάση της ύπαρξής τους, αντί να ταυτίζονται με τον υπερατομικό παλμό της καθαρής Επίγνωσης που είναι η πραγματική τους φύση, βιώνουν αυτό που αποκαλούν «βάσανο». Για να το διορθώσουν, μερικοί αισθάνονται μια εσωτερική παρόρμηση να ακολουθήσουν το μονοπάτι της πνευματικής γνώσης και της γιόγκικης πρακτικής, σκοπός της οποίας είναι να υπονομεύσει την εσφαλμένη ταυτοποίησή τους και άμεσα «να αποκαλύψουν μέσα στην αμεσότητα της επίγνωσης το γεγονός ότι οι θεϊκές δυνάμεις της Συνείδησης, η Ευδαιμονία, Η θέληση, η γνώση και η δράση αποτελούν επίσης το σύνολο της ατομικής εμπειρίας—πυροδοτώντας έτσι την αναγνώριση ότι η πραγματική ταυτότητα κάποιου είναι αυτή της ύψιστης Θεότητας, του Όλου σε κάθε μέρος. Αυτή η βιωματική γνώση επαναλαμβάνεται και ενισχύεται με διάφορα μέσα έως ότου γίνει το μη εννοιολογικό έδαφος κάθε στιγμής εμπειρίας και η συρρικνωμένη αίσθηση του εαυτού και του αποχωρισμού κάποιου από το Όλο τελικά εκμηδενίζεται στην πυρακτωμένη ακτινοβολία της πλήρους επέκτασης σε τέλεια ολότητα. Τότε η αντίληψη κάποιου περικλείει πλήρως την πραγματικότητα ενός σύμπαντος που χορεύει εκστατικά στην εμψύχωση της εντελώς τέλειας θεότητάς του.»