Ο Πιστός Σύντροφος
Κοιτάξτε καθαρά μέσα στην προσωπική σας εμπειρία και δείτε ότι υπάρχει μόνο παρουσία η οποία έχει συνείδηση ή επίγνωση της παρούσας κατάστασης, για παράδειγμα ακούει αυτές τις λέξεις, νοιώθει τις αισθήσεις που αυτή τη στιγμή υπάρχουν στο σώμα, έχει επίγνωση των σκέψεων που παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή. Αυτή η συνειδητή παρουσία είναι αυτό στο οποίο αναφερόμαστε όταν λέμε εγώ-εγώ. Είναι αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι ο εαυτός μας. Είναι η συνειδητότητα της ύπαρξής μας. Είναι αυτή η συνειδητή παρουσία που γνωρίζει τον νου, το σώμα και τον κόσμο.
Τον νου που είναι κάθε σκέψη ή εικόνα που παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή, και τα οποία αναγνωρίζονται απ' αυτή τη συνειδητή παρουσία. Το σώμα μας, και με αυτό δεν εννοούμε την ιδέα για το σώμα μας αλλά την ίδια την εμπειρία του σώματος αυτή τη στιγμή ως το σύνολο των σωματικών αισθήσεων.
Ο νους, το σώμα και ο κόσμος εμφανίζονται στην Επίγνωση, σε "εμένα", στο "Εγώ". Είναι τα αντικείμενα και η Επίγνωση είναι το υποκείμενο, αυτό που τα βιώνει. Η Επίγνωση, αυτό που αποκαλούμε "Εγώ", είναι πάντοτε παρόν σε κάθε εμπειρία και δεν εξαφανίζεται ανάμεσα στις εμπειρίες. Είχαμε ποτέ την εμπειρία του Εαυτού μας, της Επίγνωσης να εξαφανίζεται;
Ο καθένας μας έχει έναν παντοτινά πιστό σύντροφο. Κάτι που δεν τον εγκαταλείπει και δεν τον προδίδει ποτέ. Κάτι που μας βοηθάει να ζούμε με εσωτερική συνοχή και συνέπεια ακόμη κι όταν η ζωή μας μοιάζει με χάος. Αυτός ο πιστός σύντροφος είναι η Επίγνωση, η Συνειδητότητα. Δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Μπορεί εμείς να φύγουμε μακριά της, να ζήσουμε διασπασμένοι και ξεχασμένοι, να πάψουμε να συντηρούμε τη συντροφικότητα μαζί της. Μπορεί να απομακρυνθούμε από την Επίγνωση και να χαθούμε στον κόσμο του θορύβου και της ασταμάτητης λειτουργίας του νου. Εκείνη όμως παραμένει πάντα εκεί, έτοιμη να ανταποκριθεί στην παραμικρότερη διάθεση επικοινωνίας από τη μεριά μας.
Η επιλογή μας να ζούμε μέσα στη φασαρία των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, συμβαίνει χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε. Όταν όμως πρόκειται για την Επίγνωση, τότε δεν αισθανόμαστε και τόσο άνετα μαζί της. Δεν ταιριάζει με τις γεμάτες πίεση ζωές μας, με τα άπειρα πρέπει που έχουν να εκτελεστούν, και με την ακατάσχετη ανάγκη μας για την εκπλήρωση πραγμάτων. Κάποιες στιγμές ησυχίας μας υπενθυμίζουν ότι έχουμε παραμελήσει την ουσία της ύπαρξής μας και η παραμέληση αυτή έχει τις συνέπειές της: η ζωή μας είναι γεμάτη άγχος. Ποιος καλύτερος τρόπος διαφυγής από το τρέξιμο μακριά της;
Όμως, από τι προσπαθούμε να ξεφύγουμε; Έχουμε μια δυνατή τάση να φανταζόμαστε ότι η Επίγνωση είναι απουσία του εαυτού. Και αυτό βέβαια είναι απολύτως αληθινό αν ως εαυτό εννοούμε τη μικρή εγωκεντρική πραγματικότητά μας, αλλά δεν ισχύει καθόλου όσον αφορά την αισθητή παρουσία της ουσίας της ύπαρξής μας, εκείνου που λέμε αληθινό εαυτό. Έτσι, η φαντασία αυτή αποδίδει στην Επίγνωση την ιδιότητα του κενού, κάτι που και πάλι δεν ισχύει αν ως κενό εννοούμε τον ουσιαστικό μηδενισμό και την ανυπαρξία, ενώ ισχύει απόλυτα αν ως κενό εννοούμε εκείνον τον άπειρο χώρο μέσα στον οποίο τα πάντα υπάρχουν τόσο ως παρουσίες όσο και ως δυνατότητες.