Οι Βασικές Διδασκαλίες

Παρότι η εργασία με τον εαυτό μας φαίνεται μερικές στιγμές υπερβολικά μεγάλη για τις μικρές μας προσπάθειες, δεν θα πρέπει να απογοητευόμαστε και να χάνουμε την ουσία της όλης διαδικασίας. Το κλειδί παραμένει πάντοτε η απλότητα, και η απλότητα στην εργασία με τον εαυτό μας ορίζεται μέσα από τις Βασικές Διδασκαλίες. Επανερχόμενοι σ' αυτές όσο πιο συχνά γίνεται, διατηρούμε την όρασή μας εστιασμένη στο ουσιαστικό και απλό και όχι στο δευτερεύον και σύνθετο.

1. Δεν είμαστε οι σκέψεις μας. Είμαστε η επίγνωση πίσω από τις σκέψεις. Οι σκέψεις είναι συχνά αρνητικές ή επώδυνες, αναζητώντας ή ανησυχώντας για κάτι στο μέλλον, γκρινιάζοντας για κάτι στο παρόν ή νοιώθοντας λύπη για κάποιο θέμα του παρελθόντος. Ωστόσο, οι σκέψεις δεν είναι αυτό που είμαστε. Είναι απλά ένα δημιούργημα του εγωϊκού νου. Η επίγνωση των σκέψεων χωρίς να εγκλωβιζόμαστε μέσα τους είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία.

2. Μόνο η παρούσα στιγμή υπάρχει. Σ' αυτή και μόνο μπορεί να βρεθεί αληθινά η ζωή. Αποκτώντας επίγνωση του «τώρα» μπορούμε πιο εύκολα να αποτραβήξουμε την προσοχή μας από τις αρνητικές σκέψεις. Οι τεχνικές παρατήρησης και προσοχής μάς βοηθούν να εκτιμήσουμε τη ζωή γύρω μας και οτιδήποτε βιώνουμε. Συνειδητή όραση και ακοή. Πλήρης προσοχή στις μικρότερες λεπτομέρειες.

3. Αποδοχή της παρούσας στιγμής. Αυτό που δημιουργεί τις περισσότερες δυσκολίες στη ζωή μας είναι η αντίσταση στην παρούσα στιγμή. Ωστόσο, αποδοχή δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δράσουμε προκειμένου να διορθώσουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτό που μετράει είναι η εγκατάλειψη της αντίστασης ώστε να επιτρέπουμε στη στιγμή να υπάρχει. Η ουσιαστική δράση εμφανίζεται μέσα από τη βαθύτερη επίγνωση και όχι από την αντίσταση. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης δυστυχίας και του πόνου στις ζωές των ανθρώπων προέρχεται από την αντίσταση σ' αυτό που υπάρχει την παρούσα στιγμή.

4. Παρατήρηση του πονοσώματος. Πολλά χρόνια προγραμματισμένων νοητικών προτύπων, ατομικών και συλλογικών, έχουν ως αποτέλεσμα συγκεκριμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, τις οποίες θεωρούμε ως τον εαυτό μας. Κατά τη διάρκεια «επιθέσεων του πονοσώματος», ταυτιζόμαστε τελείως με αυτές τις «πλευρές του πόνου» και αντιδρούμε μέσα απ' αυτές, δημιουργώντας έτσι περισσότερο πόνο για μάς και τους άλλους. Η παρατήρηση του πονοσώματος είναι η εμφάνιση της ίδιας της επίγνωσης, αφού μας επιτρέπει να σταματήσουμε αυτή την ασυνείδητη ταύτιση με τον πόνο.