Το Θεϊκό Παιχνίδι
Οτιδήποτε υπάρχει αποτελεί έκφραση του ενός Όντος, το οποίο αναφέρεται με διάφορα ονόματα: Θεός, Ενότητα, το Ένα, το Θείο, η Πηγή, ο Εαυτός, και τόσα άλλα. Είμαστε αυτό το Ένα, αλλά μοιάζει να είμαστε διαχωρισμένοι απ' αυτό. Το εγώ είναι αυτή η αίσθηση της ξεχωριστής ατομικότητας, την οποία κάποιοι αποκαλούν ψεύτικο εαυτό γιατί δεν είναι αυτό που είμαστε αληθινά.
Το εγώ δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα σύνολο ιδεών ή σκέψεων, πάνω στις οποίες βάζουμε την ετικέτα εγώ. Τι είναι άραγε η προσωπικότητα μας πέρα από κάποιες ιδέες ή σκέψεις σχετικά με τον εαυτό μας; Μπορεί να λέμε ότι είμαστε το σώμα, αλλά αυτό είναι ολοφάνερα απλά ένα μέρος. Όταν σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, μπορεί να σκεφτόμαστε το σώμα μας, αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι παρά σκέψεις για το σώμα μας.
Αυτή η αίσθηση της χωριστικότητας και του εγώ δημιουργείται από το Ένα, τον Εαυτό, την αληθινή μας φύση, ως ένα μέσο παιχνιδιού και εξερεύνησης αυτής της υλικής πραγματικότητας. Αυτός ο κόσμος είναι ολόκληρος ένα θεϊκό παιχνίδι - lila - όπως λένε οι Ινδοί μύστες, ένας τρόπος για τον Εαυτό για να βιώσει ό,τι δεν θα μπορούσε να βιώσει με άλλο τρόπο. Ο Εαυτός κρύβεται από τον εαυτό του σ' αυτό τον κόσμο με την πρόθεση να ξαναβρεί τον εαυτό του. Βυθίζεται σε βαθειά πλάνη - την πλάνη ότι είναι ένα ξέχωρο άτομο - έτσι ώστε να μπορέσει να εξερευνήσει τη ζωή μέσα απ' όλες αυτές τις ατομικές μορφές, κάτι που του προσφέρει τεράστιο φάσμα εμπειρίας.
Οτιδήποτε φαντάζεται ο Εαυτός μπορεί να το βιώσει όχι μόνο σ' αυτή την πραγματικότητα, αλλά και σε άλλες. Η δική μας ιδιαίτερη πραγματικότητα έχει ορισμένες παραμέτρους μέσα στις οποίες γίνεται η εξερεύνηση, ενώ άλλες πραγματικότητες έχουν άλλες. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες όπως είναι και η θεϊκή φαντασία. Όταν είμαστε σε επαφή με την αληθινή φύση μας, νοιώθουμε τη χαρά του Εαυτού στο να εξερευνά αυτό που βιώνουμε, και το οποίο δεν μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη εμπειρία είχε ποτέ ο Εαυτός. Αυτή η χαρά είναι που διαπερνά κάθε στιγμή της ζωής, και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ευτυχία που ψάχνουμε όλοι μας - σ' αυτήν ακριβώς την απλή στιγμή. Είναι συμφυής της ζωής, φυσική και ένα μαζί της. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Επειδή ο Εαυτός θέλει να διεισδύσει πλήρως μέσα στην ψευδαίσθηση, έχει προγραμματίσει τις ατομικές υπάρξεις με μια αίσθηση ότι η ψευδαίσθηση είναι αληθινή. Είναι έτσι προγραμματισμένες να σκέφτονται ότι υπάρχουν ως ξεχωριστά άτομα και ότι έχουν τον έλεγχο του πεπρωμένου τους. Αυτό είναι το στήσιμο του δράματος που παίζεται σ' αυτό το βασίλειο. Μέσα απ' αυτές, ο Εαυτός θέλει να βιώσει κάθε δυνατή ευχάριστη και δυσάρεστη εμπειρία, αλλά θέλει επίσης να ξυπνήσει από το όνειρο/εφιάλτη γιατί κι αυτό είναι μέρος του δράματος. Πρόκειται για μια ηρωική ιστορία: Ο Εαυτός διαφοροποιείται στη μορφή ξανά και ξανά, δέχεται προκλήσεις, μαθαίνει απ' αυτές, και τελικά ξανα-ανακαλύπτει τον εαυτό του.
Το εγώ παίζει έναν σημαντικό ρόλο σ' αυτό το δράμα. Είναι ο πρωταγωνιστής, γεμάτος με πεποιθήσεις, επιθυμίες, κίνητρα, ταλέντα και αδυναμίες. Ως οι πρωταγωνιστές, είμαστε τα αστέρια στο δικό μας δράμα, με τους άλλους να παίζουν βοηθητικούς ρόλους, ή έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Αυτή η αίσθηση του να είναι το κέντρο του σύμπαντος αληθεύει για κάθε εγώ. Εν τω μεταξύ, η ζωή συνεχίζεται γύρω μας με τις ζωές και τα δράματα των άλλων, με τα όνειρά τους, τις επιθυμίες και τα κίνητρα τους να δημιουργούν μια κατάσταση συνεχούς εναλλαγής, η οποία άλλοτε ικανοποιεί τις ανάγκες μας και άλλοτε όχι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το εγώ βλέπει τη ζωή. Η στενόμυαλη οπτική του επικεντρώνεται στο τι συμβαίνει σχετικά με αυτό το ίδιο κάθε στιγμή, αδιαφορώντας και αγνοώντας το μαγευτικό θεϊκό παιχνίδι που παίζεται γύρω του.